بر در مقصوره روحانیم

گوی شده قامت چوگانیم

ایکه چو خود هرزه درا دانیم

ریش بدرد نمک افشانیم

خاک نشینی است سلیمانیم

دست بود افسر سلطانیم

هست چهل سال که میپوشمش

کهنه نشد جامه عریانیم

جوش سرشکم بمقام وداع

[...]

این که گَه از شاه بترسانیَم

گه زَنِ مردم به غلط خوانیَم