گشت خداکارساز، عاشق جانباز را

کیست که بر هم زند،کار خداساز را

دوش که در بزم عشق، توبه زاهد شکست

کرد سپند شراب، سبحه صددانه را

نقش خیالش نبرد، گرد کدورت ز دل

صورت شادی چه سود، کاخ غم اندود را

چرخ درآشوب دهر، تابع سرچشمه است

نهر چه صافی دهد، آب گل آلود را؟

پر شده پیمانه ام، ظرف ندارد اجل

ورنه ز من می گرفت، در عوض جان، شراب

گر ز دو چشمت به هم،عشوه رسد، دور نیست

زان که به هم می دهند، باده پرستان شراب

شادی بی غم مجوی، زان که طرب ساز دهر

خنده به ساغر چو داد، گریه به مینا دهد

گر دهدم باغبان، یک گل ازین نه چمن

رنگ جدا، بو جدا، برگ جدا می‌دهد

فیض خداداد نظم، گشت به طغرا نصیب

کس نتواند گرفت، آنچه خدا می‌دهد

از دهن اشتیاق، بوسه به پیمانه ریز

گشت چو پیمانه پر، بر لب جانانه ریز

سبحه صد دانه ات، نیست ز تزویر پاک

جام ز ساقی بگیر، بر سر هر دانه ریز

مایه آزار بود، صحبت ما با هوس

ما ز هوس واشدیم، وانشد از ما هوس

از کف رغبت نداد، ساغر آیینه را

تا گل مستی نچید از می دیدار خویش

یار میان باز کرد، رو به کناری نشین

سیرت حیرت بیار، صورت دیوار باش

فتنه گر روزگار، گشته سحرخیز جنگ

شب چو رسد، همچو تیغ، خفته بیدار باش

به سان مهره شطرنج خانه گرد مباش

[...]

قافله اشک و آه، از همه سو ریز کرد

شکر که افتاده است راه تمنا وسیع

تنگدلی چیده اند بر سر هم تا فلک

گرچه نماید به چشم، عرصه دنیا وسیع

دل نشود بی امید، با غم جانان حریف

کشتی بی ناخدا، نیست به طوفان حریف

بر سر خوان امید، قحط دم آب شد

بس که نکردیم شکر، از لب نان داشتن

رام کسی نیست یار، کس چه بگوید به او

نیست به کس سازگار، کس چه بگوید به او

از بر آن نوبهار، دسته گل خواستم

داد به من مشت خار، کس چه بگوید به او

دید که از هر کنار، غم به میانم گرفت

[...]

چشم مرا آب داد، تازگی روی می

رنگ شکفتن گرفت، طبع من از بوی می

تازه دلی پیشه باد، سرخوشی از ریشه باد

سبزتر از شیشه باد، نخل من از جوی می

ناز بر اغیار کرد، من چه بنازم به او؟

او که نسازد به من، من چه بسازم به او؟