دولت جاوید خواهم از در یزدان

«دانش » دانش پژوه صلح طلب را

آنکه نمود است وصف ذات جمیلش

غیرت ارژنگ کارگاه ادب را

جنگ در اول بود بسان عروسی

دلبر و دلجوی و دلفریب و دلارا

روئی دارد به روشنی رخ نوروز

هر که قدش دید گشت مست تماشا

لیک در آخر چو گشت تفته تنورش

[...]

الحذر ای مدعی العموم که دزدی

شرط قضا شد چو در نماز طهارت

خاصه به عدلیه کز قضا نبرد کام

هر که ندارد به صید و کید مهارت

قاضی عدلیه آنکس است که باشد

[...]

رایت و دیهیم و خاتم و کمر و تخت

باد مبارک به شهریار جوان بخت

شاه محمد علی که پنجه عزمش

آسان از هم گشوده هر گره سخت

ای ملک از فره جلوس تو امروز

[...]

مردم ایران دو فرقه اند که هر یک

تخم امل را درون مزرعه دارند

قومی مشروطه خواه گشته و بر دوش

چتر ظفر با شعاع و شعشعه دارند

فرقه دیگر ز ارتجاع جهان را

[...]

بار خدایا مگیر سایه خود را

از سر این کودکان خفته در این مهد

وین ملک ملک بخش را که شبانروز

دارد در انتظار کار جهان جهد

عهدش جاوید کن به گیتی و جاوید

[...]

ای وزرای عظام ای که در این ملک

بر رمه عدل کردگار شبانید

گله شما را سپرده صاحب اغنام

تا به چراگاه عافیت بچرانید

همتی آرید و گوسفند خدا را

[...]

از سر این شهریار تاج بنازد

وز قدم شاه تخت عاج بنازد

تا ملک آید به باغ ملک خرامان

سرو شود در سجود و کاج بنازد

چون به عدالت زده خراج ستاند

[...]

آمد نغز و هژیر و فرخ و فیروز

اضحی و عید غدیر و جمعه و نوروز

گشته برابر چهار عید مبارک

آمده از پی چهار طالع فیروز

چار نوید امید و مژده شادی

[...]

این ز تو شایان و بر بماست سزاوار

اقسم بالخنس الجوار الکنس

بنده درگه امیریست که آمد

در نسب اندر یکی ز دوده افطس

ذره بینی که ماند از این ذره

روز پیشین به خانه بینش

سیداصغر به بنده باز آورد

گشت پیدا نشانه بینش

گفت ظریفی که دولت از حدث اندر

ریش بیالود و خم شدش کمر از دین

عین نجس را اگر ازاله توان کرد

کوژی و آلودگی نماند در بین

گفتمش ار طاهری نجس شود آنرا

[...]

ای ملک ملک فضل ای که خرد را

از کلماتت ذخیرتست و مؤنه

اشراق ار پرتوی ز شرق دیدی

تیره نمودی روان ابن کمونه

یک دو سه مثقال چای لعل مصفا

[...]

سبعه منحوسه هفت اختر شومند

نحس و ترش روی و زشت در همه احیان

کید و غطیط و غریم باشد و سرموس

نیز گلاب است و ذوذوابه و لحیان

چند کشی جور این سپهر کهن را

چند بکاهی روان و خواهی تن را

مرد چو رخت شرف ندوخت بر اندام

باید پوشد بدوش خویش کفن را

گریه مینا، نگر به چشم ترش بین

ناله بربط شنو به داد دلش رس