دل زان خواهم که بر تو نگزیند کس،

جان زان که نزد بی غم عشق تو نفس،

تن زان که بجز مهر تواش نیست هوس،

چشم از پی آنک خود ترا بیند و بس‌

دل زان خواهم که بر تو نگزیند کس

جان زانکه نزد بی‌غم عشق تو نفس‌

تن زان که بجز مهر تواش نیست هوس

چشم از پی آنکه خود ترا بیند و بس!

دل زان خواهم که بر تو نگزیند کس

جان زانکه نزد بی‌غم عشق تو نفس

تن زانکه بجز مهر توأش نیست هوس

چشم از پی آنکه خود ترا بیند و بس‌

چون دشمن و دوست مظهر ذات تواند

از بهرِ تو می‌کشیم نازِ همه کس

صاحب دیوان به فارس آمده حاکم

نام نباید برد ز فارس دگر کس

مملکت جم کجا وصاحب دیوان

ذلت وخفت برای فارس همین بس

غیر پرندی تنت بجامه اطلس

روح روان را کسی ندید ملبس

گلشن بی تو بتر زتافته محبس

گلخن با تو به از بنای مقرنس

در صف بستان نسیم گشت مهندس

شمع برافروخت از شکوفه بمجلس

راغ پر از نافه شد ز طره سنبل

باغ پر از فتنه شد ز دیده نرگس

آن چو نگاری فکنده طره مفتول

[...]

این ز تو شایان و بر بماست سزاوار

اقسم بالخنس الجوار الکنس

بنده درگه امیریست که آمد

در نسب اندر یکی ز دوده افطس

ذات قدیمی است آن روان مقدس

خود به لباس حدوث گشته ملبس

حجت بی‌مثلی خدای همین بس

کانچه تصور کنی ز خلق جهان کس

دوش شنیدم که گفت «مؤتمن الملک »:

پا نگذارد دگر به ساحت مجلس

گفت «تدین » که ای به گوز مساوات

گفت «مساوات » کای به ریش «مدرس»!