ندیدم در زمانه آدمی زاد

ز حب جاه و حب مال آزاد

پسر گفتش که هرگز آدمی زاد

ندیدم ز آرزوی ملک آزاد

فرو غلطید پیش آن پریزاد

چو سایه زیر پای سرو آزاد

ولی در ذات خود بود آن پریزاد

ز شاهی و شبانی هر دو آزاد

پری دیوانه جان آن پریزاد

غلام زر خریدش، سروِ آزاد

به زیر گل درختی کان پریزاد

نشاند از قامت خود سرو آزاد

که از کاه آفریدست آدمی زاد

به عبرت بین یکی این سرو آزاد

نه یادم می‌کنی نه می‌روی یاد

به نیکی باد یادت ای پریزاد

عجب نبود کنی فایز فراموش

فراموشی‌ست رسم آدمیزاد

نه یادم می کنی نه می روی یاد

به خیری باد یادت ای پریزاد

عجب نبود کنی فایز فراموش

فراموشی است رسم آدمیزاد