بهار آمد که می در جام میخوران شود پیدا

مرا از سینه، داغ لاله رخساران شود پیدا

مغنی، مصرع شوخی، ز من باید سراییدن

که شور میکشان، در بزم هشیاران شود پیدا

به بازاری که دلق میگساران می شود پیدا

بهای خرقه پرهیزگاران می شود پیدا

موثر جلوه سازی می کند جایی، اثر جایی

ز دلها دود این آتش عذاران می شود پیدا

چنین گر، گریه را از خوی او، در دل گره سازم

[...]

به این شوخی اگر ریزد، سخن مستانه زان لب‌ها

فرو ریزد، شکست توبه، از آغوش مشرب‌ها

چو ابر از فیض ریزش، گرمی حرص و هوا بشکن

علاجی از عرق کردن ندارد بهتر، این تب‌ها

چو تر هرگز نگردید، از می وصل تو دامان‌ها

ز مخموری بود خمیازه‌ای، چاک گریبان‌ها

خیال توبه، نقشی بود بر آب فراموشی

در آن عهدی که با پیمانه می‌بستیم پیمان‌ها

چه شد مهر جهان‌آرای من، آن گرم‌جوشی‌ها

خوشا عهدی که با ما داشتی، پیمانه‌نوشی‌ها

لباس پنبه، داغ لاله را در بر نمی‌باشد

ز عاشق‌فطرتان، هرگز نیاید پرده‌پوشی‌ها

نباشد دل چرا از لطف یار، امّیدوار امشب؟

به راهش قاصدی دارم، چو چشم انتظار امشب

دل از یادش، در آغوش من شیدا نمی‌گنجد

ز بس بالیده است این قطره، در دریا نمی‌گنجد

ز بی برگی، ره الفت دلم بر دوستان بندد

چمن پیرا، ره گلزار را فصل خزان بندد

سخن بیگانه باشد، بزم الفت آشنایان را

به هم چسبید چون لب، راه گفتار زبان بندد

کجا دلبستگی عاشق به حسن بی وفا دارد؟

که مانند گل رعنا، خزانی در قفا دارد

ز بی‌مهریّ او، داغم چراغ مرده‌ای دارد

گل حسرت‌کشی، نه خورده‌ای، نه برده‌ای دارد

نه تنها صرصر فریاد من، شوریده صحرا را

چو دریا چشم پرشورم، نمک‌پرورده‌ای دارد

به خاک من گذر کن، تا ببینی لاله‌زاری را

[...]

شکرخند دلم خواهش ز لعل میْ‌کشی دارد

خمار من تمنای شراب لب چشی دارد

حزین، از داغ خونگرم محبت، حیرتی دارم

که دستی بر دل هر کس نهادم آتشی دارد

گزند کوکب از کژدم فزون جان را زیان دارد

خدا از چشم این شب‌زنده‌داران در امان دارد

جهان افسرده است، اسباب عشرت از که می‌جویی؟

ز خامی، حرص پندارد، تنور سرد نان دارد

دگر خونابه دل، دیده را آلودنی دارد

می پرزور، اشک لاله گون پیمودنی دارد

به خوابم دولت بیدار می آید، از آن روزی

که چشمم در نظر بر آستانش سودنی دارد

چه شد چون شمع محفل گر تنم فرسودنی دارد

[...]

شراب خون من، آن مست را مخمور می‌سازد

کباب من لب شیرین او را شور می‌سازد

به قسمت گر نصیب خضر گردد، یک شب هجران

ره نزدیک عمر جاودان را، دور می‌سازد

چنین بی‌پرده چون بلبل، نمی‌گردید افغانم

[...]

مریض زهد را آن روی آتشناک می‌سازد

که آتش خار را، از هستی خود پاک می‌سازد

به راهش با جفای ناکسان دارم شکیبایی

که بلبل تا گل آید، با خس و خاشاک می‌سازد

سخن چون می‌سرایم، کلک شکربار می‌سوزد

گلوی این نی، از شیرینی گفتار می‌سوزد

دل از خامی چرا بندم، به برق عمر مستعجل؟

نفس در سینه‌ام، از گرمی رفتار می‌سوزد

بلاکش عاشقی کو با غم جانانه می‌سازد

ز جان سختی، دم شمشیر را، دندانه می‌سازد

گشاید گل به شبنم، گر چنین آغوش الفت را

به بلبل آشیان را غیرت، آتشخانه می‌سازد

نقاب آنجا که از رخسارهٔ جانانه برخیزد

برهمن از سر بت، گبر زآتشخانه برخیزد

به یک رنگی ز بس خو کرده ام، در کعبه گر میرم

خروش دلخراش شیون، از بتخانه برخیزد

به دنیا قدر ارباب مذلت بیش می‌باشد

کف سائل ز اعضای دگر، در پیش می‌باشد

شکایت نیست مطلب، چون جرس گر ناله پردازم

فغانی در نهاد سینه‌های ریش می‌باشد

تذرو دل، اسیر سرو آزاد تو می باشد

بلای جان، قیامت جلوه شمشاد تو می باشد

به این شاد است خاطر، کز غم محنت کشان شادی

دل از غم خرابم، عشرت آباد تو می باشد