ره پر غول در پیش و ترانی چشم و نی رهبر

اگر بر هم نهی دیده نه سر یابی و نی کالا

تو غافل خفته در ره بیابانی چنین هایل

نخواهد شد بدین رفتن میسر قطع ره قطعا

به بیداری و هشیاری توان پی برد این ره را

دمی بیدار شو مستان ز مستان هوا صهبا

مده دامان همت را بدست آرزو یکدم

که در عقبی شوی والی بیمن همت والا

طریق عشق را ای دل چو همت راهبر گردد

روی زین عالم سفلی بسوی ذروه اعلا

براق برق رفتار است همت در طریق حق

چو او در زیر ران آید بمعراج آی از بطحا

کسی کز همت عالی طراز آستین سازد

کشد دامان عزت را بدین نه طارم مینا

همای همت ار سایه دمی بر فرقت اندازد

کشند از بهر سلطانی هر دو عالمت طغرا

ترا از پشته همت پدید آید همه دولت

چنان کز پهلوی آدم پدیدار آمده حوا

دمد شوره ز خاک آنگه برآید لاله و سنبل

رسد غوره ز تاک آنگه پدید آید می حمرا

دلم تا شد اشارت دان درد تو نمی جوید

مداوای دلم جانا بدرد خویشتن فرما

حسین اندر بیابان حوادث گشت سرگشته

بلطف خویشتن او را بسوی خود رهی فرما

اگر از چهره ذاتش برافتد برده اسما

ز تاب پرتو حسنش فنا گردد همه اشیا

ز جام باده عشقش همه ذرات سرمستند

گرفت آفاق ازین معنی سراسر فتنه و غوغا

همان یک باده با هر کس دهد ساقی ز دیگر جام

[...]

ترا ایزد همی گوید که در دنیا مخور باده

ترا ترسا همی گوید که در صفرا مخور حلوا

زبهر دین نبگذاری حرام از گفته ی یزدان

ولیک از بهر تن مانی حلال از گفته ی ترسا

گر امروز آتش شهوت بکشتی بیگمان رستی

و گرنه تف این آتش ترا هیزم کند فردا

چو علم آموختی از حرص آن گه ترس اندر شب

چو دزدی با چراغ آید گزیده تر برد کالا

سخن کز روی دین گوئی، چه عبرانی چه سریانی

[...]

ترا ایزد همی گوید که در دنیا مخور باده

ترا ترسا همی گوید که در صفرا مخور حلوا

زبهر دین نبگذاری حرام از گفته ی یزدان

ولیک از بهر تن مانی حلال از گفته ی ترسا

عروس حضرت قرآن نقاب آن گه براندازد

که دارالملک ایمان را مجرد بیند از غوغا

نبینی طبع را طبعی چو کرد انصاف رخ پنهان

نیابی دیو را دیوی چو کرد اخلاص رو پیدا

چو علمت هست خدمت کن چو دانایان که زشت آمد

گرفته چینیان احرام و مکی خفته در بطحا