کهن پروردهء این خاکدانم

دلی از منزل خود دل گرانم

دمیدم گرچه از فیض نم او

زمین راسمان خود ندانم

ندانی تا نباشی محرم مرد

که دلها زنده گردد از دم مرد

نگهدارد زه و ناله خود را

که خود دار است چون مردان ، غم مرد

نگاهیفرین جان در بدن بین

بشاخان نادمیده یاسمن بین

وگرنه مثل تیری در کمانی

هدف را با نگاه تیر زن بین

خرد بیگانهء ذوق یقین است

قمار علم و حکمت بد نشین است

دو صد بوحامد و رازی نیزرد

بنادانی که چشمش راه بین است

قماش و نقره و لعل و گهر چیست؟

غلام خوشگل و زرین کمر چیست؟

چو یزدان از دو گیتی بی نیازند

دگر سرمایهٔ اهل هنر چیست؟

خودی را نشهٔ من عین هوش است

ازان میخانهٔ من کم خروش است

می من گرچه نا صاف است درکش

که این ته جرعهٔ خمهای دوش است

ترا با خرقه و عمامه کاری

من از خود یافتم بوی نگاری

همین یک چوب نی سرمایهٔ من

نه چوب منبری نی چوب داری

چو دیدم جوهر آیینهٔ خویش

گرفتم خلوت اندر سینهٔ خویش

ازین دانشوران کور و بی‌ذوق

رمیدم با غم دیرینهٔ خویش

چو رخت خویش بر بستم ازین خاک

همه گفتند با ما آشنا بود

ولیکن کس ندانست این مسافر

چه گفت و با که گفت و از کجا بود

اگر دانا دل و صافی ضمیر است

فقیری با تهی دستی امیر است

به دوش منعم بی دین و دانش

قبائی نیست پالان حریر است

سجودیوری دارا و جم را

مکن ای بیخبر رسوا حرم را

مبر پیش فرنگی حاجت خویش

ز طاق دل فرو ریز این صنم را

شیندم بیتکی از مرد پیری

کهن فرزانهٔ روشن ضمیری

اگر خود را بناداری نگه داشت

دو گیتی را بگیردن فقیری

نهان اندر دو حرفی سر کار است

مقام عشق منبر نیست ، دار است

براهیمان ز نمرودان نترسند

که عود خام را آتش عیار است

نهان اندر دو حرفی سر کار است

مقام عشق منبر نیست ، دار است

براهیمان ز نمرودان نترسند

که عود خام راتش عیار است

ز پیری یاد دارم این دو اندرز

نباید جز بجان خویشتن زیست

گریز از پیشن مرد فرودست

که جان خود گرو کرد و به تن زیست

به ساحل گفت موج بیقراری

به فرعونی کنم خود را عیاری

گهی بر خویش می پیچم چو ماری

گهی رقصم به ذوق انتظاری

اگر اینب و جاهی از فرنگ است

جبین خود منه جز بر در او

سرین را هم بچوبش ده کهخر

حقی دارد به خر پالان گر او

فرنگی را دلی زیر نگین نیست

متاع او همه ملک است دین نیست

خداوندی که در طوف حریمش

صد ابلیس است و یک روح الامین نیست

من و تو از دل و دین نا امیدیم

چوبوی گل ز اصل خود رمیدیم

دل مامرد و دین از مردنش مرد

دو تامرگی بیک سود اخریدیم

مسلمانی که داند رمز دین را

نساید پیش غیر الله جبین را

اکر گردون به کام او مگردد

به کام خود بگرداند زمین را