شب مهتاب و حوت و برج ماهی

جوانی و بت مژگان سیاهی

جدا از حاسدان دور از رقیبان

همین فایز به است از تاج شاهی

خداوندا تو یاری کن تو یاری

که از من بر نیاید هیچ کاری

بود فایز زیانکار دو عالم

اگر او را به جای خود گذاری

ندانم آفتابی یا که ماهی

من این معنی نمی دانم کماهی

بمیرد فایز ار دور از تو باشد

به تو محتاج تر زآبم که ماهی

نکردم در وفاداری قصوری

نه در صبر و شکیبایی فتوری

جفا هر چند دیدم فایز از یار

نکردم از جفاهایش نفوری

نه خسرو خواهم و نه خسروانی

نه شیرین خواهم و حسن جوانی

نمی خواهد بجز دلدار، فایز

نه اسکندر نه آب زندگانی

پس از پیری و ضعف و ناتوانی

دریغا، باز می آمد جوانی

جوانی رفته از دست تو فایز

نخواهم بی جوانی زندگانی

به ظاهر گر زچشمانم جدایی

بباطن همنشین جان مایی

شب و روز ای پری رخسار فایز

تو اندر پرده دل می نمایی

به ما هجرت چو رستم در عتابست

چو توران ملک صبرم زان خرابست

رقیب گرسیوز و فایز سیاوش

فرنگیس عشق و دل افراسیابست

نه چشم است آن که چشمانش ندیده‌ست

نه گوش است آن که صوتش ناشنیده‌ست

بپرس از چشم فایز حسن دلبر

که شبها رنج بی خوابی کشیده‌ست

بهشت است این زمین یا کوی یار است

که خاکش نافه مشک تتار است

اگر فایز بود مدفون آن خاک

نه بیمش از سوال و نه فشار است

تو سروی آن پریرخ سرو ناز است

تو خوبی او زخوبی بی نیاز است

مرنج از راستی دلدار فایز

تو بازی آن پریرخ شاهباز است

انیس من به جز آه سحر نیست

غذای من به جز خون جگر نیست

ز آه و ناله فایز بترسید

که آه دردمندان بی اثر نیست

عرق بر چهره یا بر گل گلابست

و یا پروین به دور ماهتابست

فشانده یار فایز نقره بر آل

و یا بر آتش تر خشک آبست؟

بیا جانا نشین با ما بگو راست

گهی کج می نهی زلفت گهی راست

بگفتا بهر بیم خصم فایز

که یعنی مار و عقرب هر دو مار است

بت زورق نشینم در امان باد

خدایت در بلاها حفظ جان باد

به دریا باد فایز یارش الیاس

به صحرا خضر با او همعنان باد

بتی کز ناز پا بر دل گذارد

ستم باشد که پا بر گل گذارد

ز استغنای طبع دوست فایز

قدم بر چشم ما مشکل گذارد

به دل گفتم مکن این قدر فریاد

که اندر خرمن صبر آتش افتاد

بسوزم شمع سان فایز سراپا

گهی کآن چشم شهلا آورم یاد

سحرگاهان که شبنم بر گل افتد

ز نو شور و فغان در بلبل افتد

سحر فایز به یاد نو گل خویش

به جانش صد هزاران غلغل افتد

به زیر ابر گیسو گردن یار

نمایان چون شفق اندر شب تار

نماید در بر چشمان فایز

که زاغی برگ گل دارد به منقار

سحر کردم سوال از زلف دلبر

که تو خوشبوتری یا مشک عنبر؟

بگفتا: «فایزا می رنجم از تو

مرا با مشک می سازی برابر؟»