غم روزی خورد هر کس به تقدیر

چو من غم روزی افتادم چه تدبیر

بخت ار مدد کند که کشم رخت سوی دوست

گیسوی حور گرد فشاند ز مفرشم

خوش آمد گل وزین خوشتر نباشد

که در دستت به جز ساغر نباشد

زمان خوشدلی دریاب دریاب

[...]

مخفت ای دیده چندان غافل و مست

چو هشیاران برآور در جهان دست

که چندان خفت خواهی در دل خاک

که فرموشت کند دوران افلاک

دایم دل خود به معصیت شاد کنی

[...]

اگر صد سال مانی ور یکی روز

بباید رفت از این کاخ دل افروز

چه خوش باغی است باغ زندگانی

گر ایمن بودی از باد خزانی

خوش است این کهنه دیر پر فسانه

[...]

شبی تاریک چون دریای پر قیر

به دریا در فکنده چشمه ی شیر

زجنبیدن فلک بیکار گشته

ستاره در رهش سیار گشته

سوادش تیره چون سودای خامان

[...]

یک امروز است ما را نقد ایام

برآن هم اعتمادی نیست تا شام