بدو گفت ای مرا چون جان شیرین

نه بیماری چه داری سر به بالین

چو گردونم نماید روز چونین

مرا زین پس چه باید جان شیرین

مبر اندوه کت بردن نه آیین

به تلخی مگذران این عمر شیرین

خجسته نام و فرخ بخت رامین

فرشته بر زمین و دیو در زین

پس آنگه گفت چونست آن نگارین

که کهتر باد پیشش جان رامین

به بیگانه زمین مخروش چندین

مکن بر بخت و بر اورنگ نفرین

بدو گفت ای بداندیش و بنفرین

مه تو بادی و مه ویس و مه رامین

به هر سانی خدای دانش و دین

به از دیوان خوزانی و رامین

ز بهر دایهٔ بی شرم و بی دین

بداده هر دو گیتی را به رامین

جز آن گاهی که کار ویس و رامین

بیامیزد به هم چون چرب و شیرین

هر آیینه نه سنگینی نه رویین

در انده چون توانی بود چندین

به جای وعده شد آزاده رامین

بیامد دایه پس با درد و غمگین

چو بشنید این سخن ازاده رامین

چو کبگ خسته شد در چنگ شاهین

ز بس زاری و از بس اشک خونین

دل دایه به درد آورد رامین

دگر باره سخنهای نگارین

چو درپیوسته کرد از بهر رامین

و لیکن چون براندیشم ز رامین

وزآن رخسار زرد و اشک خونین

بدان تا مهر تو بخشد به رامین

پس او خسرو بود ما را تو شیرین

دریشان آفتابی بود رامین

دو چشم از نرگس و عارض ز نسرین

اگر آزاده‌ای باشد چو رامین

چرا پر هیزد از بدخواه چندین

خرد را دوستر دارد ز رامین

نیارد سر به ناشایست بالین