چنارش آنچنان بالا کشیدست

که بالا دست خود دستی ندیدست

از آن پرتو که او از غیب دیدست

بخورشید آینه داری رسیدست

خدا را کس به چشم خود ندیدست

ز پیغمبر سخن هرکس شنیدست

بهشت و دوزخت را یک کلیدست

کلید این چنین هرگز که دیدست

هر آن فیض که هر آنش امیدست

توالی را همان خلق جدیدست

فلک را دست زین دامن بعیدست

که در هر لحظه بالبس جدیدست

همانا عارف این اطفال دیدست

که در ژاندارمری منزل گُزیدست

کمالی در سخن سنجی وحیدست

ولو خود دستجردی هم ندیدست