مر آن، جذوار را با کاکنج گوی

مه و پروین، نگار پشت پرده

قباله بیت و مزد آسیابان

بود در پارسی این هر دو ترده

بود کاغاله و کاژیره قرطم

چو خبه خاکشی زردچوبه هرده

شش انداز اوستاد نردبازان

بت آراسته، هر هفت کرده

بود روشن سپهر از هفت خاتون

شود بینا دو چشم از هفت پرده

بود آلا و شعله اخگر آذر

و رزم آتش خدوک و جمره خرده

تنک نان و غیار قوم موسی

نگاه و بالش و مجموع گرده

مرخشه نحس و فرخنده مبارک

چو پیشانی چکاد و چهره چرده

بود گرد دهان پتفوز و بدپوز

کفل باشد سرین و کلیه گرده

چو ویلان طفره و ویلانج حلوا

فلاته میده حلوا رهشه ارده

درسته عفو و کین توزی زلیفن

و جرگر، مفتی و چابک شکرده

ترقی روز به ضدش فرارون

چو پرمر انتظار و درد درده

ضروری وایه و دربای و وایست

جمد یخ منجمد باشد فسرده

برون کن کینه را از سینهٔ خویش

که دود خانه از روزن برون به

ز کشت دل مده کس را خراجی

مشو ای دهخدا غارتگر ده

کس این بار گران را برنتابد

ز بود ما نبود جاودان به

فضای نیلگونم خوش نیاید

ز اوجش پستی آن خاکدان به

برو این دام بر مرغِ دگر نه

نصیحت را به مادر خواهرت ده

نیاید از شما در هیچ حالی

وگر مانید بس بی ‌آب و دانه

نه فریادی و نه قیلی و قالی

بجز دلکش سرود عاشقانه