کنون با حربه های آتش قهر

کنیمت همچو آتش شهره شهر

ولایت ساری و جاریست چون نهر

بکوی از کوی و از بازار در شهر

به بین آواره فرزندانم از شهر

یتیمانم به بند خواری و قهر

شکر باشد بکامم تلخ چون زهر

نباشد هیچ کس چون من در این دهر

چو بسطام و نشابور و ابر شهر

مرا بد تا بلاد ماورالنهر

خوشست از دوست گر لطفست و گر قهر

به از شهد است از دست بتان زهر

عروس عشق را در سنت عشق

بود جان گرامی کمترین مهر

ز آشوب رخت ای یار سرمست

[...]