چو رفت آن نقد سیمین باز در سنگ

ز نقد سیم شد دست جهان تنگ

هزار استر ستاره‌چشم و شب‌رنگ

که دوران بود با رفتارشان لنگ

از او شخصی فرو افتد گران‌سنگ

ز بیم جان زند در کنگره چنگ

همان پاداش بینی وقت نیرنگ

که ماهی‌خوار دید از چنگ خرچنگ

نفس بردار ازین نایِ گلو تنگ

گره بگشای ازین پایِ کهن لنگ

بفرساید زمین و بشکند سنگ

نمانَد کس درین پیغوله تنگ

جنایت‌های این نُه شیشه تنگ

همه در شیشه کن بر شیشه زن سنگ

درین سنگ و درین گِل مرد فرهنگ

نه گِل بر گِل نهد نه سنگ بر سنگ

برون شد شاه از آن گنجینه دلتنگ

از آن گوهر فتاده بر سرش سنگ

برون کش پای ازین پاچیلهٔ تنگ

که کفش تنگ دارد پای را لنگ

فرو خواندم مر آن فرمان‌ به‌فرهنگ

کلیدم ز آهن آمد آهن از سنگ

خروش ارغنون و نالهٔ چنگ

رسانیده به چرخ زهره آهنگ

دهی و آنگه چه ده‌؟ چون کورهٔ تنگ

که باشد طول و عرضش نیم فرسنگ