شد از قول ملک وز هول آتش

دماغ فکرت موسی مشوش

ولی اکنون دلی دارم مشوش

ز چرخ کج مدار و بخت سرکش

زنی بگذشت از آنجا با خِش و فِش

مرا عِرقُ النِّسا آمد به جنبش

گَرَم در تن نبودی جامۀ کِش

شدی غرقِ عَرق بالین و بالش

یکی لاله دمیده سرخ و دلکش

که دیده گردد از دیدار آن خوش

نگوبند آه ای بیچاره ناخوش

تو امشب‌ مرد خواهی‌،‌ساعت‌شش

گلستان گشته آتش زیر تابش

ولی پیدا شرار اندر هوایش

باخگر افرین وین نظم دلکش

که الحق آب میریزد بر آتش

جهنده همچو برق، اما نه آتش

خروشنده چو رعد، اما نه سرکش