در دل را بروی کس نبستم

نه از خویشان نه از یاران گسستم

نشیمن ساختم در سینهٔ خویش

ته این چرخ گردان خوش نشستم

چو این دیدم لب از گفتار بستم

نشاندم باز و پهلویش نشستم

من امشب ای برادر مستِ مستم

چه باید کرد؟ مخلص مِی پرستم

تهی شد خانه ، خالی ماند دستم

به پنجاه و سه سال اینم که هستم

یگانه گوهری گم شد ز دستم

که جویای ویم تا زنده هستم

من اندر وصف او مدهوش هستم

نه لیلایم که مجنون وی استم

رسید از دست محبوبی به‌دستم

که از بوی دلاویز تو مستم

ولیکن مدتی با گل نشستم

وگرنه من همان خاکم که هستم

«چرا زیرا که بنده گشنه هستم

که حمالی نمی‌آید ز دستم»

چرا بالم که در بالا نشستم

چو از خود نیست هیچم، زیردستم

دمیدم تا بدانیدم که هستم

فتادم تا نگوئی خودپرستم

در آغوش چمن، یکدم نشستم

زمان دلربائی، دیده بستم

چو بر برگ گلی، یکدم نشستم

ز گیتی خوشدلم، هر جا که هستم