ز بس کاو داد زر و سیم و گوهر

همه گشتند درویشان توانگر

به داورگاه او بر شاه و چاکر

یکی بودی و درویش و توانگر

دو فرزند آمدش زان ماه پیکر

چو مامک خوب و چون بابک دلاور

به درد تو بدرّم جامه بر بر

به مرگ تو بریزم خاک بر سر

به پیروزی نهادش تاج بر سر

بدو گفت ای خجسته شاه کشور

هر آنچ ایزد زمن پرسد به محشر

من از تو نیز پرسم پیش داور

الا ای خوش حریف خوب منظر

به حسن پاک و طبع پاک گوهر

جهان دیگر شده‌ست و حال دیگر

مگر نو کرد یزدان گیتی از سر

خراسان را به نام نیک مفخر

سپاهان را به حکم داد داور

ازین سفله جهان آمد چنان حُرّ

که لعل از سنگ آید وز صدف دُرّ

به چیزی تو فزونی از پیمبر

که بر فضل تو منکر نیست کافر

اگر ترسی تو از آتش به محشر

ز بی باکی شوی در آتش اندر

به باغ ملک رسته چون صنوبر

سه گوهر چون فروزنده سه اختر

مقر آمد خرد کش هست مهتر

ابو القاسم علی بن المظفر

به اختر ماند آن فرخنده اختر

بزرگ از مخبر و کوچک به منظر

وَزو کهتر یکی شیرست دیگر

ابو طاهر محمد بن مظفر

اگر در چشم خردست او به منظر

به عقل اندر بزرگست و به مخبر

به فر نام تو گفتار چاکر

رود بر هر زبانی تا به محشر