بدن کافورگون پاها چو شنگرف

فشاند پر ز روی برج خاور

به گرد من فرود آیید چون برف

کشیده سر ز پشت شیشهٔ در

شود گوبی در از خلد برین باز

چو من بر رویتان بگشایم اندر

کنید افرشته‌وش یکباره پرواز

به گردون دوخته ‌پر، یک به دیگر

غرض خواندم به بیچون نامه اندر

جواب بهمنی از طبع اخگر

روانچون آب و سوزان همچو آذر

عجب دارم ز ریزشهای اخگر

الا ای بهمنی جان برادر

مکن از این چرا و چون سخن سر

حقیقت بارک الله چشم بد دور

مبارک باد این جمهوری زور

ازین پس گوشها کر چشمها کور

چنین جمهوری بر ضد جمهور

ندارد یاد کس، در هیچ اعصار

[...]

تدین کهنه الدنگ قلندر

نموده نوحه جمهوری از بر

عجب جنسی است این، الله اکبر

گهی عرعر نماید، چون خر نر

زمانی پاچه گیرد چون سگ هار

[...]

گهی گسترده، خوانِ نعمت از زر

که ایران را، زند آذر در آذر

سپیده‌دم، نسیمی روح‌پرور

وزید و کرد گیتی را معنبر

تو پنداری، ز فروردین و خرداد

به باغ و راغ، بد پیغام‌آور

به رخسار و به تن، مشّاطه‌کردار

[...]

گه از دیوار سنگ آمد گه از در

گهم سرپنجه خونین شد گهی سر

من از نور دگر گشتم منور

سحرگه بر تو بگشایند آن در

مرا یک دانهٔ پوسیده خوشتر

ز دیهیم و خراج هفت کشور

زمردگون شده هم جوی و هم جر

فراوان است آب و میوهٔ تر

تو از جوی آوری روزی من از جر

تو آگه باشی از بام و من از در

غبار آلوده‌ام، از پای تا سر

بخون آغشته‌ام، از پنجه تا پر

چو بر گیرند این پاکیزه گوهر

گشایند از تو بند و قفل از در

ترا گر ساخت ابراهیم آذر

مرا بفراشت دست حی داور

درخشنده، چو اندر درج گوهر

فروزنده، چو بر افلاک اختر