بجز نیکی نخواهد برد با خود

که مر پنهان نماند نیک و هم بد

گهی واصل گهی او را تو در خود

گهی یکسان شده هم نیک هم بد

نبوّت را از آن بنمود احمد

که تا پیدا کند مر نیک از بد

در آن جوهر حقیقت دید احمد

از آن منصور شد کلّی مؤیّد

وصال اینجاست در شرع محمد(ص)

حقیقت نیک مردی باش نی بد

ره تو بی نشان و بی مکان بُد

از آن در دید دیدت بی نشان شد

تقرب کن تو اندر شرع احمد

که بیرون آوری یاجوج از بند

چو عطّار این زمان بگذر تو از خود

که تا کردی ز تقوی اندر او فرد

چنان در خود دو عالم یافت در خود

بمعنیّ و بصورت کل رقم زد

چنان در عین توحیدست در خود

که یکسان‌ست بی‌شک نیک با بد

جمال او اگر یابی چو احمد

شوی آنگه چو منصور و مؤیّد

در اینجا نقد دیدارت بیابد

که تا در اندر آخر برگشاید

حقیقت وصل عشق اندر یکی بُد

از آنش بی گمان در حق یکی شد

کمالت بی نشانی در نشان شد

از آن اسرار پیدا و نهان بُد

حقیقت هر چهار از آن یکی شد

که دل اینجا حقیقت در یکی بُد

از اوّل آتشی درخویشتن زد

پس آنگه باد بیرون کرد از خود

کسی کاندربحار عشق گم شد

اگرچه اصل فطرت هم از آن بد

یکی کردی مر ایشان را ابا خود

که تا نیکو شود نزد تو هر بد

منوّر خود کنیم از بود احمد(ص)

که تا گردیم منصور و مؤیّد

شدی بیدار از من در سوی نور

بمن نزدیک گشتی ای ز دل زود