چو جان سر باز نشناسید از پای

چه آید زین تن افتاده بر جای

همه صحرای عالم جای تا جای

سراسر خفته می‌بینم سراپای

ترا تا نشکند در هم سر و پای

نگردی سیرنان و جامه وجای

تویی در کیسهٔ این دهر خود رای

بمانده هم چو سیم قلب برجای

اگر سلطان بسوی تو کند رای

چه سازی چون نه جان داری و نه جای

سخن‌چین را مده نزدیک خود جای

که هر روزت بگرداند به صد رای

چو او را نیست جایی در سر و پای

توانی یافت او را در همه جای

یکی خرطوم او سود و یکی پای

همه یک چیز را سودند و یکجای

چو پیش آری صراط بیسر و پای

مرا پیری ده و طفلی براندای

کنیزک پیش شاه برجست از جای

نهادش همچو گیسو روی بر پای

ز بیماری درآید کوه از پای

چه سنجد کاه برگی باد پیمای

زن بد را مده نزدیک خود جای

که مردان از زن نیکند بر پای

همه صورتگران صورت آرای

ز رویش نقش بردندی به هر جای

نمیدانم که تا هرگز کند رای

به سوی گل چنین دل در چنین جای

که تا زآواز چنگ و نالهٔ نای

به جای آید دل این رفته از جای

به هر ساعت سوی بام آوری رای

شوی گیسو کشان چون چنگ در پای

فرو افتی و نشناسی سر از پای

نجنبی و نگیری پای از جای

گهی از نرگست خوناب پالای

گهی بی چوب گز، مهتاب پیمای

نبتوان گفت باری این همه جای

که شرمت باد ای بی عقل بی رای

بدست خویش افگندی تو در پای

سر خود از یکی تا پای بر جای