چو رامین رفت یک منزل از آن راه

نبود از بی دلی از راه آگاه

نه شب خفت و نه روز آسود در راه

به رامین برد چونین نامهٔ ماه

چنان شد لشکر رامین به یک ماه

که تنگ آمد بریشان راه و بیراه

به چه ماند به خان کاروان گاه

همیشه کاروانی را برو راه

سپاهی بینی و شاهی ابر گاه

پس آنگه نه سپه بینی و نه شاه

پس آنگه مرگ ناگاه از کمینگاه

بیامد درربود آن کاسته ماه

نگویم کش مبادا هیچ بدخواه

یکی بادش و لیکن دست کوتاه

چو زین اشکوفه آید میوهٔ جاه

رهی گردد مرو را مهر با ماه