تو زو میجوی ای مسکین وصالت

نمیدانی در اینجا هیچ حالت

نهٔ خورشید و گرهست این کمالت

چو درگردی پدید آید زوالت

در اینجا سیرزن ذات فعالت

ز ماضی دان تو مستقبل ز حالت

ز جانان گرچه میجوئی وصالت

ز صورت میرسد هر دم وبالت

نه چندانست انوار جلالت

که بتوان یافتن حدّ کمالت

چو نُه مه خون و دیگر بس دو سالت

همی خون سپید از عین حالت

رسی با رفعت و عزّ و کمالت

چو بیرون آمد از چاه وبالت

انالحق با تو میگویم ز حالت

که دیدم بیشکی عین وصالت

شود در پیش خورشید جمالت

حقیقت باز شد سوی وصالت

از او دم زن تو اندر کلّ حالت

که ناگاهی رسانت در وصالت

مرا بنمای مر کلّی جمالت

که تا سوزان شوم اندر جلالت

اگرچه مستم از شوق جمالت

شده‌ستم گشته در عین وصالت

از این کعبه نمودستی جمالت

شده تابان در او نور جلالت

تو جانان گردی از عین وصالت

در آن دم عاشقان دید جمالت

تو جانان گردی از دید وصالت

یکی بینی همه اندر جلالت

از آن پیوسته شد اندر جلالت

از آن پیوسته او اندر کمالت

وصالت را نیابد جز وصالت

جلالت مینبیند جز جلالت

وصال اینجاست منگر از وصالت

که بهر اینست اینجا قیل و قالت

مقام تست اینجاگه جمالت

که اینجاگاه خواهد بُد وصالت

منور بودپرده از جمالت

سوی پرده فکنده اتّصالت