پدر گنج سخن را کرد در باز

پسر را گفت ای جویندهٔ راز

ندیده چشم عالم همچو او باز

ازان آمد یقین شاه سرافراز

که دارد زهره تا گوید سخن باز

ز سرّ شرعت ای شاه سرافراز

قدم از شرع او بیرون منه باز

کزو گردی مگر تو صاحب راز

بأکافی یکی گفت ای سرافراز

ز معراج نبی رمزی بگو باز

ز صدیق آن کلید عالم راز

درش بگشاد و قفل از پرده شد باز

چو شد قفل از سر صدقش سرانداز

چرا قفل دل خصمش نشد باز

بدین بوبکر چون کردست آغاز

بدو گردد همه اجر جهان باز

دو پر در سایهٔ سیمرغ کن باز

بر ادریس بنشین کیمیا ساز

چو داود نبی این پرده بنواز

چو عیسی زن نَفَس در عشق دمساز

خلاصی باشدش زین رنج ناساز

وگرنه کور ماند مبتلا باز

فرستادند پیش او زنی باز

که چون هستی ولیعهد سرافراز

غلامش گفت اگر قتلم کنی ساز

نیارم گفت جرم خویشتن باز

چو شب بگذشت و روز افتاد آغاز

زن آمد وقت صبح اندک بخود باز

بدید آن طفل را بُرّیده سر باز

برآورد از دل پر درد آواز

برادر حال زن پرسید ازو باز

سخن پیش برادر کرد آغاز

چو بودی ساعتی در دادی آواز

که تا خادم بر او آمدی باز

پدر گفت این حکایة پیش او باز

عروسی جلوه داد از پردهٔ راز

ندادی در سرا کس را رهی باز

نبودی هرگزش در خانه دمساز

چو آمد اوستاد و کرد در باز

هم آنجا خواب کرد آن کودک آغاز