نکو باشد ز خوبان خوب کاری

نمودن دوستان را دوستداری

همی خوان کردگارت را به یاری

همی کن با همه کس خوبکاری

تو معذوری که تو همچون سواری

ز رنج ره تو آگاهی نداری

نه خویشتر زین بودمان روزگاری

نه نیکوتر ز رویت نوبهاری

که داند کرد این جز کردگاری

که یاور نیستش در هیچ کاری

چه سود از بندسخت و استواری

چو تو با او نکردی هوشیاری

ز تن بر کنده زربفت بهاری

سیه پوشید جامه سو کواری

به نادانی کنی امروز کاری

که فردا زو گزد بر دلت ماری

چو عاشق را نباشد بردباری

نبیند خرمی از مهرکاری

پس آنگه گفت موبد را به زاری

چه عذر آری که ویسم را نیاری

اگر دخت مرا با من سپاری

وگر نه خون کنم دریا به زاری

مگر گفته‌ست با تو هوشیاری

که گر دزدی کنی در دزد باری

دگر باره برآمد روزگاری

که جز رامش نکردند ایچ کاری

شب دوشنبه و روز بهاری

که شه باز آمد از گرگان و ساری

تو خود دانی که در زنهارداری

نه بس فرخ بود زنهارخواری

چو چیز خویش دزدان را سپاری

ازیشان بیش یابی استواری

چه سود ار من همی گریم به زاری

که از حالم تو آگاهی نداری

خود این جست او ز من زنهارداری

نگویی چون کنم زنهارخواری

ببین حال مرا در مهرکاری

بدین سختی و رسوایی و زاری

جهان را گوهر آمد زشت کاری

چرا زو مهربانی گوش داری