سر منبر کلامش نیشدار است

که او را صد کتاب اندر کنار است

حضور تو من از خجلت نگفتم

ز خود پنهان و بر ما آشکار است

به آن ملت اناالحق سازگار است

که از خونش نم هر شاخسار است

نهان اندر جلال او جمالی

که او را نه سپهر آئینه دار است

محبت از نگاهش پایدار است

سلوکش عشق و مستی را عیار است

مقامش عبده‘مد ولیکن

جهان شوق را پروردگار است

گله از سختی ایام بگذار

که سختی ناکشیده کم عیار است

نمی دانی کهب جویباران

اگر بر سنگ غلطد خوشگوار است

فساد عصر حاضر آشکار است

سپهر از زشتی او شرمسار است

اگر پیدا کنی ذوق نگاهی

دو صد شیطان ترا خدمتگزار است

مشو نخچیر ابلیسان این عصر

خسان را غمزهٔ شان سازگار است

اصیلان را همان ابلیس خوشتر

که یزدان دیده و کامل عیار است

نهان اندر دو حرفی سر کار است

مقام عشق منبر نیست ، دار است

براهیمان ز نمرودان نترسند

که عود خام را آتش عیار است

نهان اندر دو حرفی سر کار است

مقام عشق منبر نیست ، دار است

براهیمان ز نمرودان نترسند

که عود خام راتش عیار است

خنک انسان که جانش بیقرار است

سوار راهوار روزگار است

شکسته‌دل شود گر راستکار است

درنده‌تر شود گر بد شعار است

که در دارالفنون مشغول کار است

همه روزه مرا در انتظار است

شوفر دانست کار جمله زار است

خلیل الله با آذر دچار است

بلی بهر دلی کان جای یار است

به کفشی هم تعلق ناگوار است

بهر عضو نو عیبی آشکار است

ز دیدارت نگاه اندر فرار است

بگردم خار اگر بینی نه خار است

به پاسم پاسبان نیزه دار است

بهار عاشقان رخسار یار است

که هرجا نوگلی باشد بهار است