من این جا دیر ماندم، خوار گشتم

عزیز از ماندن دایم شود خوار

چو آب اندر شَمَر بسیار ماند

زُهومت گیرد از آرام بسیار

منقش عالمی فردوس کردار

نه فرخار و همه پر نقش فرخار

هواش از طلعت ماهان پر از نور

زمینش از بوسۀ شاهان پر آثار

بتانی اندر و کز خط خوبان

[...]

نه خفته ست آن سیه چشم و نه بیدار

نه مستست آن سیه زلف و نه هشیار

یکی بیدار طبع و خفته صورت

یکی هشیار طبع و مست کردار

سر جعد و سر زلفش نگه کن

[...]

مرا با عاشقی خوش بود هموار

کنون خوشتر، که در خور یافتم یار

کنون خوشتر، که ناگاهان برآورد

مه دو هفته من سر ز کهسار

کنون خوشتر، که با او بوده ام دی

[...]

غم نادیدن آن ماه دیدار

مرا در خوابگه ریزد همی خار

شب تاری همه کس خواب یابد

من از تیمار او تا روز بیدار

گهی گویم: رخت کی بینم ای دوست

[...]

نبینی بر درخت این جهان بار

مگر هشیار مرد، ای مرد هشیار

درخت این جهان را سوی دانا

خردمند است بار و بی‌خرد خار

نهان اندر بدان نیکان چنانند

[...]

نبیند بر درخت این جهان بار

مگر هشیار مرد ای مرد هشیار

درخت این جهان را سوی دانا

خردمندست بار و بی خرد خار

نهان‌اندر بدان نیکان چنانند

[...]

چه باشد گر خوری صد سال تیمار

چو بینی دوست را یک بار دیدار

خدای پاک و بی همتا و بی یار

هم از اندیشه دور و هم ز دیدار

نه هست او را عَرَض با جوهری یار

که جوهر پس از او بوده‌ست ناچار

مکان را نیز حد آمد پدیدار

میان هر دوان اجسام بسیار

که قوت را پدید آورد بی یار

به هستی نیستی را کرد قهار

نه یکسانند همواره به مقدار

به دیدار و به کردار و به رفتار

پذیرد افرینشها ز دادار

چو از سکه پذیرد مهر دینار

گرفته هر یکی راه نگونسار

که آن ره را به دوزخ بوده هنجار

چنان قومی بدان کردار و گفتار

زبان‌شان در نثار و تیغ خونبار

بخوان اخبار سلطان را یکی بار

که گردد آن همه بر چشم تو خوار

سه گونه جای باشد صعب و دشوار

یکی دریا دگر آجام و کهسار

فرستادش به هدیه مال بسیار

پذیرفتش خراج ملک تاتار

فرستاده به هدیه مال بسیار

وزآن جمله یکی یاقوت شهوار