میی را کز خرد مستور کردند

به این شوریدهٔ دیوانه دادند

اگر دادند جامی دیگران را

منِ سرگشته را خمخانه دادند

تماشاگاه جانت بس فراخست

اگر زین تنگنا بیرون جهی به

ز عقل و دانشت کاری نیاید

برو هم ابلهی کن کابلهی به

برین مست و پریشان رحمت آرید

که وقتی کاردانی کاملی بود

چنان پر شد فضای سینه از دوست

که یاد خویش گم شد از ضمیرم

فراوان گنج‌ها در سینه دارم

اگرچه مدعی بیند حقیرم

برو این دام بر مرغ دگر نه

که عنقا را بلند است آشیانه

ندیم و مطرب و ساقی همه اوست

خیال آب و گل در ره بهانه

وجود ما معمایی است حافظ

[...]

عجب راهی است راه عشق کانجا

کسی سر برکند کش سر نباشد

بشوی اوراق اگر همدرس مایی

که علمِ عشق در دفتر نباشد

بتی چون تو چرا در پرده باشد

مگر از ننگ چون من بت پرستی

کسی کش خرد رهنمونست هرگز

به گیتی ره و رسمِ الفت نورزد

که صحبت نفاقی است یا اتفاقی

دلِ مرد دانا ازین هر دو لرزد

اگر خود نفاقیست جان را بکاهد

[...]

غم عالم پریشانم نمی‌کرد

سرِ زلف پریشان آفریدند

نمی‌ترسید از دوزخ شفایی

غم جان سوزِ هجران آفریدند

همه رنج من از بلغاریان است

که مادامم همی باید کشیدن

گنه بلغاریان را نیز هم نیست

بگویم گر تو بتوانی شنیدن

خدایا این بلا و فتنه از تست

[...]

نظام بی نظام ار کافرم خواند

چراغ کذب را نبود فروغی

مسلمان خوانمش زیرا که نبود

مکافات دروغی جز دروغی

نیازارم ز خود هرگز دلی را

که می‌ترسم در آن جای تو باشد