قدم بر جان همی باید نهادن

در این راه و دلم این دل ندارد

در افشان لاله در وی چون چراغی

ولیک از دود او بر جانش داغی

دلی را با دلی چون بر هم افتد

همی آوازه ای در عالم افتد

خوشا وقتا که باشد آن دو دل را

ولکن این چنین دل خود کم افتد

همی رفتی شتابان در بیابان

همی کردی یکی منزل دو منزل

بیابانی چنان سرد و چنان صعب

کزو خارج نباشد هیچ داخل

ز بادش خون همی بفسرد در تن

[...]

نیارم از تو یاد ایرا که گشته ست

مرا بر دل، فراموشی فراموش

جمالش بر سر خوبی کلاهست

بنامیزد نه رویست آن که ماهست

قدم بر جان همی باید نهادن

درین راه و دلم این دل ندارد