کمالالدین اسماعیل » قطعات » شمارهٔ ۱۱۵ - وله ایضا
همیشه نعمت دنیا بسوی آن یا زد
که او جزای بدیها به نیکوی سازد
در آن مقام که اسیبی از کسی رسدش
در آن بکوشد کورا بنا بنوا زد
از آن ، درخت چنین سایه دار و بارورست
[...]
کمالالدین اسماعیل » قطعات » شمارهٔ ۱۱۶ - وله ایضا فی الشّکایة
دل مرا چو سپهر از غمی بپردازد
هم از نخست بسیج دگر غم آغازد
مگر سپهر بدانسته است این معنی
که هیچ گونه مرا عافیت نمی سازد
ز چرخ چون بگریزم؟ که هر دم در حلق
[...]
سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۸۵
کسی به عیب من از خویشتن نپردازد
که هر که مینگرم با تو عشق میبازد
فرشتهای تو بدین روشنی نه آدمیی
نه آدمیست که بر تو نظر نیندازد
نه آدمی که اگر آهنین بود شخصی
[...]
سعدی » رسائل نثر » شمارهٔ ۶ - تقریرات ثلاثه
به عمر خویش ندیدم من این چنین علوی
که خمر میخورد و کعبتین میبازد
به روز حشر همیترسم از رسول خدا
که از شفاعت ایشان به ما نپردازد
سعدی » رسائل نثر » شمارهٔ ۶ - تقریرات ثلاثه
پیام صاحب عادل علاء دولت و دین
که دین به دولت ایام او همی نازد
رسید و پایۀ حرمت فزود سعدی را
بسی نماند که سر بر فلک برافرازد
مثال داد که صدر ختن جلال الدین
[...]
اوحدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۱۰
رخش، روابود، ار اسب دلبری تازد
که گوی سیم به چوگان مشک میبازد
ز ذره بیشترندش کنون هواداران
سزا بود که دل از مهر ما بپردازد
چه پردها بدرانید عشق او برما!
[...]
خیالی بخارایی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۸۶
سپاه عشق از آن لحظه خیمه بالا زد
که سرو قامت جانان علَم به صحرا زد
ببار بر سرم ای ابر مرحمت نفسی
که برقِ شوقِ تو آتش به خرمن ما زد
اسیر زلف تو ز آن شد دلم که روز نخست
[...]
صامت بروجردی » کتاب الروایات و المصائب » شمارهٔ ۵ - حکایت سفینه غلام
اراده کرد که اسب ستمگری تازد
تن حسین علیرا چو توتیا سازد