ز بس به اهل وطن می کشد دلم در هند

اگر به هند کشم آه، در وطن شنوند

تبسم از لب آن تندخو نمی آید

چو آب لعل که موجش به رو نمی آید

چه سان کند مژه ام منع اشک ریزی چشم

عنان چشمه گرفتن ز جو نمی آید

کسی که داد چو خورشید، تن به عریانی

[...]

به غیر ابروی جانان ندیده ام بیتی

که هر دو مصرعش از یکدگر بود بهتر

ز تنگدستی اگر با زمین شوم یکسان

چو نقش پا ننشینم بر آستانه غیر

ز سرگذشت دو زلفت فسانه هاست مرا

به وقت خواب مکن گوش بر فسانه غیر

کسی نگفت که چون گل همیشه عریان باش

گهی نمد چو ثمرهای نیمرس می پوش

رسید موسم دی، جام و شیشه پیش آور

تهی ز گرمی می در هوای سرد مباش

کریم، همت ناقص نمی کند به فقیر

دلت چو داد خدا، ناامید درد مباش

هزار بار نگردید تا به گرد سرش

نکرد از دو طرف، زلف دست در کمرش

ز چشم آینه حیرت نمی رود بیرون

خیال کیست، ندانم، همیشه در نظرش

برون نرفت فغانت ز تنگنای فلک

عبث درین قفس خالی از شکاف مباش

ز آب خوردن بسیار، گل شود کمرنگ

مباش ای بت گلچهره، در شراب حریص

حباب وقت خودم در شط تنک ظرفی

چه لب به خنده گشایم، که نیست تاب نشاط

اجل نیامده، بالین مرگ می سازم

بدین بهانه مگر سر نهم به خواب نشاط

نمی توان به هم آغوشی ات قناعت کرد

به حیرتم که چه سان می شود قبا قانع

شب وصال، ادب تا نگشت مانع شوق

به پای بوس نگشتیم چون حنا قانع

هزار بادیه سرگشتگی ست در هر گام

[...]

به غیر مرگ نسیم از خدا نمی طلبد

نهد چو شانه سر خود برآستانه زلف

نماند خون دل و کار عشق در پیش است

چنان که آب شود در میان راه تمام

ز بس شدم همه تن صرف دیدنش چون شمع

نماند یک سر مویم چو شد نگاه تمام

کسی به چشم تو از ناز در نمی آید

به حیرتم که چه سان آمدت حیا در چشم!

جوانی ام به جفا رفت و موسم پیری ست

من از بهار چه دیدم، که از خزان بینم

شب نهال قامتش را دلگشا می خواستیم

برگ ریزانی ازان بند قبا می خواستیم

ز تاب آتش نظاره ات چو آب شوم

ز بس هوای تو دارد دلم، حباب شوم

کجاست طالع آنم که درسواری ناز

ز پای بوس تو همچشم با رکاب شوم

ز تیره بختی من با فروغ یار چه غم؟

[...]

خوش آنکه موج زن وصل آن نگار شوم

به رنگ آب، هم آغوش لاله زار شوم

تو همچو رنگی و من همچو بو، که از تمکین

به پرسشم ننهی پا، چو بی قرار شوم

اگر چو آینه سر تا قدم شوی همه چشم

به سوی دوست نگر، سوی خود نگاه مکن

چو عشق، لفظ صنم را به حق کند تفسیر

مباش منکر یک حرف و صد گناه مکن

کسی که دیده ور افتاده در سرای وجود

به نیم حجره، قناعت چو مردمک کرده

دلا اگر سر تعلیم من توانی داشت

به غیر علم فراموشی ام به یاد مده

دهد مراد به مردم زمانه از ره جود

به ما که دشمن جودیم گو مراد مده