روان تشنه برآساید از کنار فرات

مرا فرات ز سر بر گذشت و تشنه ترم

به سان سوسن اگر ده زبان شود حافظ

چو غنچه پیش تواش مهر بر دهن باشد

مرا به گوش تو باید حکایت از لب خویش

دریغ باشد پیغام ما به دست رسول

بر آستان تو مشکل توان رسید آری

عروج بر فلک سروری به دشواری است

اگر خدای نباشد زبنده ای خشنود

شفاعت همه پیغمبران ندارد سود

زخانه توکشم رخت سوی خانه خویش

نهم رخی به رخ دلبر یگانه خویش

اگر چه سیم و زر آرد همی فراموش

در از نشیب زمین تا فراز خرگه ماه

چو دوست دست دهد، چیست در گهر زر و سیم

به چشم دیده وران خاک تیره سنگ سیاه

به تن مقصرم از دولت ملازمتت

ولی خلاصه جان خاک آستانه تست

به هرکه می‌نگرم رخ نمی‌کند سویم

میان این همه بیگانه آشنایی نیست