که چشم خویش بپوشید ابیض واسود

که می‌رسد به صف حشر دختر احمد

نمود همره اصحاب سیدالشهداء

بدین طریق جمایعت نماز ظهر نهاد

پس از سلام و درود و تحیت بی‌حد

نمود عرض به نزد رسول فرد صمد

رسید وقت که قلب زمانه بگذارد

از این سراچه اندوه و غم برون تازد

خموش (صامت) ازین ماجرا که جا نسوزد

جهان تمام از این شرح جانگزا سود

برای رفتن شام و وداع شاه شهیدان

ز جمله اسرا نوبت سکینه رسید

تو در بدن عموی خود چون جانی

از جان به جهان کجا توان دست کشید

آدم که به غم دچار شد دانستم

میراث پدر نصیب فرزند شود

هر روز به مردمان اجل کرده کمین

پیمانه هر که پر شود می‌ریزد

منصور صفت هر که زبانش سست است

در مذهب ما سزای او دارا بود

او در پی ناکامی و ما طالب کام

سودای دو کج حساب با هم نشود

چون وعده او بسر رسید از عالم

رفت و سر خود به نیمه خشتی بنهاد

حج اکبر طلبی رو غم درویشان خور

کعبه را سنگ نشانست که ره گم نشود

پرنس ارفع دولت جهان هوش و خرد

که تابد از رخ زیبایش فره ایزد

ستم گریخت ز دادش چنانچه می بگریخت

ز نام یزدان پتیاره و هریمن و دد

چنانکه کلک و زبانش ز هر بدی دور است

[...]

طراز خاتم شاهنشهی به لوح ابد

شد است یاتی من بعدی اسمه احمد

ازین سوال من آن پیرزن به حرف آمد

که من ز مردم تهران ندیده‌ام جز بد

ز فرط خشم همی زد به روی خاک لگد

گهی پیاپی سیلی به روی خود می‌زد