حجاب چهره جان می شود غبار تنم

خوشا دمی که از این چهره پرده برفکنم

وصال دولت بیدار ترسمت ندهند

که خفته ای تو در آغوش بخت خواب زده

که ای بلند نظر شاهباز سدره نشین

نشیمن تو نه این کنج محنت آبادست

تو را ز کنگره عرش می زنند صفیر

ندانمت که در این دامگه چه افتاده ست

شبان وادی ایمن گهی رسد به مراد

که چند سال به جان خدمت شعیب کند

به لطف خلق توان کرد صید اهل نظر

به بند و دام نگیرند مرغ دانا را

بسی کم است ز گاو و خر، آنکه در عالم

زیادتی بود از دیگران به گاو و خرش

قلندران حقیقت به نیم جو نخرند

قبای اطلس آن کس که از هنر عاری است

بر این صحیفه مینا به خامه خورشید

نگاشته سخنی خوش به آب زر دیدم

که ای به دولت ده روزه گشته مستظهر

مباش غره که از تو بزرگتر دیدم

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود

ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است

کلید گنج اقالیم در خزاین اوست

کسی به قوت بازوی خویش نگشاده است.

شنیده ایم که محمود غزنوی شب دی

شراب خورد و شبش جمله در سمور گذشت

گدای گوشه نشینی لب تنور گرفت

لب تنور بر آن بی نوای عور گذشت

علی الصباح بزد نعره ای که ای محمود!

[...]

به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات

بداد جام می و گفت راز پوشیدن

زبان بریده، به کنجی نشسته صم بکم

به از کسی که نباشد زبانش اندر حکم

دو قرص نان، اگر از گندم است یا از جو

دوتای جامه، گراز کهنه است یا از نو

چهار گوشه دیوار خود به خاطر جمع

که کس نگوید از اینجای خیز و آنجا رو

هزار بار نکوتر به نزد دانایان

[...]

ز حادثات جهانم همین پسند آمد

که خوب و زشت و بد و نیک در گذر دیدم

خیاط روزگار بر اندام هیچ کس

پیراهنی ندوخت کآخر قبا نکرد

از این رباط دو در چون ضرروت است رحیل

رواق طاق معیشت چه سربلند و چه پست

گدای کوی تو از هشت خلد مستغنی است

اسیر قید تو از هر دو عالم آزاد است

بیا که قصر امل سخت سست بنیاد است

به فکر باش که بنیاد عمر بر باد است

مجو درستی عهد از جهان سست نهاد

که این عجوزه، عروس هزار داماد است

کدام باد بهاری وزید در آفاق

که باز در عقبش نکبت خزانی نیست

گرش ببینی و دست از ترنج بشناسی

روا بود که ملامت کنی زلیخا را