از بس گل برگشتگی، در آب دارد طالعم

ویرانی افزون می کند، تعمیر من ویرانه را

یک دوست در ایران نماند از بهر این غربت زده

اکنون ز هندستان رود اشکم به ایران بی سبب

از چشمه سار آبله، سرسبز شد راه طلب

صد خنده بر گل می زند، خاری که در پا بشکفد

از گردش یک چشم تو، پیمانه صد غم می خورد

تا چشم بر هم می زنی، میخانه بر هم می خورد

ای دل مزن گام هوس، چون نیست یک مو دسترس

درطالع زلف است و بس، برگرد سر گردیدنش

می بارد از خندیدنت، یک سو شکر، یک سو نمک

پاشد ز لب دزدیدنت، یک سو شکر، یک سو نمک

در تکیه گاه سرخوشی، بر نازبالش ریخته

از بوسه رخ تابیدنت، یک سو شکر، یک سو نمک

افشان گلها می کند، صدرنگ پیدا می کند

روزی که پر وا می کند، طاووس بی پروای دل

هرگز نمی گیرد کسی جز درد، بازوی مرا

در کنج تنهایی، زغم، چون دست بر رو می زنم

برهم خورد از گفتگو، ربط به هم پیوستگان

گیرد دو لب از هم کنار، آید چو حرفی در میان

از بس که دارم زین چمن، درد و غم آوارگی

چون گل به جیب و دامنم، بی سعی ریزد پارگی

ای همنشین بهر خدا، بگذر ز فکر چاره ام

ترسم من بیچاره را، افزون شود بیچارگی

گردون اگر داند که من، مرد سفر کردن نیم

[...]

کشتی ز بی آرامی ام، آرام جان کیستی

کردی به این بیخوابی ام، شب میهمان کیستی

از سرکشی یک جا نه ای، با خویشتن هم وا نه ای

از خود نه ای از ما نه ای، آخر تو زان کیستی

در کار معنی پروری کافتاده ناحق بر سرم

بخت بدم می افکند، هر دم به فکر باطلی

ای مرد قابل، واژگون اظهار حال خویش کن

کز دهریابی عافبت، مانند هر ناقابلی

زین گونه گر شیرین بود، لعل لب نوشین تو

در بوسه خوردنها مرا از اشتها می افکنی!

ای چرخ، فردا می دهم یک دجله آب کوثرت

امروز اگر خاک مرا، در کربلا می افکنی

از بس گل ناسازی ام در جیب و دامن می کنی

زان پیشتر کآیی برم، سامان رفتن می کنی

ای بت نه ناقوس منی، بهر چه در خلوتسرا

تا می رسد دستم به تو، بنیاد شیون می کنی

از نوبهار آرزو، گلهای اشکم تازه شد

[...]