گر پرده اندازد مهم آن روی آتشناک را

سوزم به آه آتشین نه پرده افلاک را

خواهی چو قتل ای کج کله حاجت به تیغت نیست وه

این بس که بشکستی بته طرف کلاه چاک را

افتد به مردم صد خطر گوید ملایک الحذر

[...]

ای از بهار حسن تو بر چهره‌ام گلزارها

در سینه زان گلزارها دارم خلیده خارها

از نیش هجرش متصل کو رشته جانم گسل

چون دوخت نتوان چاک دل زان سوزن و زین تارها

در کلبه غم گر برم آیی نیابی پیکرم

[...]

جان بخشد ار ساقی می گلرنگ در جام افکند

لیکن کشد چون جلوه در رخسار گلفام افکند

گل در نظر خار آیدش از سرو صد عار آیدش

هر کاو نظر بر حسن آن سرو گلندام افکند

چون عاشقان را باعث آرام و صبر دل شود

[...]

چون عکس روی مغبچه خواهم تماشا بنگرم

آیم درون دیر در مرآت صهبا بنگرم

زانسان درون چشم و دل جا کرده آن شوخ چگل

کو رو نماید متصل خواهم چو هر جا بنگرم

ابرو و رخسار تو وه در چشم دل ناکرده ره

[...]

ای رند درد آشام جز دیر مغان مأوا مکن

دل را به غیر از مغبچه‌ای جای دگر شیدا مکن

ساقی به صد فرخندگی چون بایدت پایندگی

گر یابی آب زندگی در جام جز صهبا مکن

در طوف باغ ای سیمبر گلرنگ می در جام زر

[...]