بدان ای ز شاهان توران زمین

دلت کرده بر اسپ فرهنگ زین

چه کس را نبد تاب من روز کین

ترا هم نباشد به دانش ببین

چو ششماهه ره بوم توران زمین

به شاهی ورا بود زیر نگین

برویدش زرّ چون گیا از زمین

ببارد ز میغش سرشک انگبین

مزن زشت بیغاره ز ایران زمین

که یک شهر او به ز ماچین و چین

سواری هزار از دلیران چین

طلایه بدند اندر آن دشت کین

بکشت آن دو را و دگر ره به کین

دو تن را گریبان گرفت از کمین

چو دریای خون شد سپهر برین

درو کوه کشتی و لنگر زمین

دو صد تن گزید از دلیران چین

به یک سوی لشکر شد اندر کمین

سرآمد جهانت به سیری ببین

که روزت همین است روی زمین

پس اندر دلیران ایران به کین

گشادند بر خیل ترکان کمین

چنین گفت هرکس که فغفور چین

نباید که دارد دل از ما به کین

سپهدار گفت ایستادم بر این

مرا با شما نیست پیکار و کین

چه رفتن ز پیمان چه گشتن ز دین

که این هر دو مه ز آسمان و زمین

سپهدار گفتا رهانمت ازین

کنم راست این کوه و دز با زمین

همان گه بپوشید خفتان کین

ز بالا قبا کرده زربفت چین

خبر داد کز نزد فغفور چین

سپاهی بی اندازه آید به کین

زدش بر سر و ترگ و خفتان کین

به دو نیم شد مرد با اسپ و زین

تن کشتگان هر دو زآن دشت کین

به سالار بردند ترکان چین

ز هامون به پیل اندرون روز کین

درآید چو چابک سواری به زین