همه نامداران ماچین و چین

نشسته به مرز کروشان زمین

همم رنج و مهرست و هم درد و کین

از ایران و از شاه ایران زمین

از این روی و زان روی بر پشت زین

پیاده به پیش اندرون همچنین

چنین بود رای جهان آفرین

که گردد جهان پر ز پرخاش و کین

از افراسیاب آن سپهدار چین

پدر مادر شاه ایران زمین

دلیران و شیران ایران زمین

همه شاه را خواندند آفرین

پسر گفت کای شاه ترکان و چین

دل خویش را بد مکن روز کین

زمین را ببوسید و کرد آفرین

بسیچید ره سوی سالار چین

همه بوسه دادند پیشش زمین

بسی شاه را خواندند آفرین

چو روشن کند روز روی زمین

درفش دل افروز ما را ببین

که گر یک زمان نیز لشکر چنین

بماند بر این دشت با درد و کین

بدانست خسرو که سالار چین

چرا رفت بیگاه زان دشت کین

یکی نامه نزدیک فغفور چین

نبشتند با صد هزار آفرین

به دامن چو ابر اندرافگند چین

بر و بوم ما سنگ گردد زمین

گر ایدونک گویی که ترکان چین

بگیرم زنم آسمان بر زمین

نخست آن که کردی مرا آفرین

همان باد بر تخت و تاج و نگین

پسر بر پسر بگذرد همچنین

نه راه بزرگی نه آیین دین

وزآن جایگه شهریار زمین

بیامد به پیش جهان‌آفرین

ابر خاک چون مار پیچان ز کین

همی خواند بر کردگار آفرین

تو گفتی که کیوان ز چرخ برین

ستاره فشاند همی بر زمین