و گرنه سواران ترکان و چین

هم از روم گردان جوینده کین

بسی روزگاران شدست اندرین

نکردیم بر باد بخشش زمین

خداوند شمشیر و گاه و نگین

چو ما دید بسیار و بیند زمین

به بیهوده از شهریار زمین

مدارید خشم و مدارید کین

یکی نامه بنوشت شاه زمین

به خاور خدای و به سالار چین

دو سنگی دو جنگی دو شاه زمین

میان کیان چون درخشان نگین

به لشگرگه آمد دلی پر ز کین

جگر پر ز خون ابروان پر ز چین

من ایران نخواهم نه خاور نه چین

نه شاهی نه گسترده روی زمین

سپردم شما را کلاه و نگین

بدین روی با من مدارید کین

چو بشنید تور از برادر چنین

به ابرو ز خشم اندر آورد چین

فرستاده بر شاه کرد آفرین

که ای نازش تاج و تخت و نگین

که از بیشهٔ نارون تا بچین

سواران جنگند و مردان کین

پر از خشم سر ابروان پر ز چین

همی بر نوشتند روی زمین

رسیدم به خوبی بتوران زمین

سپه برکشیدیم و جستیم کین

از ایشان شبیخون و از ماکمین

کشیدیم و جستیم هر گونه کین

که چون برد خواهد سر شاه چین

بریده بر شاه ایران زمین

که فرزند گر سر بپیچید ز دین

پدر را بدو مهر افزون ز کین

چه با مهد زرین به دیبای چین

بگوهر بیاراسته همچنین

زمین را ببوسید و کرد آفرین

بران تاج و تخت و کلاه و نگین

همه پهلوانان روی زمین

بر او یکسره خواندند آفرین