مرا یک نگاهش نموده اسیر

چه سازم که گشتم چنین دستگیر

بگفتا نمودم جهانی اسیر

چرا خود شدستم چنین دستگیر

برآمد ز جا آمد از تخت زیر

دمی باز بشست روی سریر

دگر آنکه آن هفت مرد دلیر

گوماتای بر دستشان شد اسیر

بینداز بر صورتم این حریر

بزن پرده تختخوابم بزیر

چودیدم که او نامدار و دلیر

بگاه نبرد است چون نره شیر

چو مردونیه آن جوان دلیر

که گاه نبرد است چون نره شیر

بینداخت سررا بقدری بزیر

که آمد سر او بزیر سریر

اگر یک تن از آن سپاه دلیر

شدی کشته یا شد بمیدان اسیر

نیایم مگر با سپاه دلیر

ابا پیل و با گرز و شمشیر و تیر

ز ایرانیان نوجوانی دلیر

بمیدان همی تاخت چون نره شیر

هرآنکس که مادر بدوزد به تیر

کند کودکش در بدر یا اسیر

پس آنگه بینداخت سر را بزیر

رخش سرخ شد همچو قرمز حریر

خشایار بنشست روی سریر

بپا ایستاده وزیر و امیر

چو این کرد خود با سپاه دلیر

ز نخجیر گه رفت چون نره شیر

خشایار با آن جوان دلیر

دویدند دنبال او همچو شیر

که من هم ابا یک سپاه دلیر

بیایم بزودی چو یک نره شیر

سیه صورت و لب فروهشته زیر

بآرامی آید بسمت سریر

دهد نامه را خود بدست امیر

ولیکن که باید پرد همچوتیر

چو آمد بشهر و بنزد امیر

بگفتند امیر است در غم اسیر