فرامرز زین سو و زان سو دوید

وز انبوه لشکر مر او را ندید

زراسب گرانمایه آشفته دید

که هرگه بتازید و می بردمید

به نوشاد رخ کرد زان غم وزید

که تا کی بتابیم زی مرز کید

چو گستهم و نوشاد در وی رسید

بجز کشته و خسته چیزی ندید

چو شاهین که خیزد به پرواز صید

یکایک برون رفت زین مرز کید

از آن مرغزاران چو دد بنگرید

چو رعد خروشان زجا بردمید

چه جیپال هند و چه فرزانه کید

بگیرش که هستند پیش تو صید

به پوزش فرستادمان شاه کید

که چون پیش تیغ تو کوشیم صید

فرامرز شاه و کمر بسته کید

سپاهت عقاب و جهان جمله صید

پس از هفته ای رود و آرام و صید

خرامان برفتند زی کاخ کید

شنیدم که اصل وی آمد سفید

ولی فرق او نار و جوز است و بید

وز آن پس چو سام یل آمد پدید

نریمان می و جام شادی کشید

وزویست آرام و بیم و امید

وزویست پیدا سیاه و سفید

چو نزدیکی مرز خرگه رسید

ز گردان یکی پیشرو برگزید

بیامد چو نزدیک دریا رسید

سوی مرز خرگه یکی کوه دید

چو کاهوی شیر اوژن او را بدید

محاور برابر صفی برکشید

دمان چو ن به نزد سپهبد رسید

ز زین کوهه گرز گران برکشید

طورگ جفا پیشه چون آن بدید

کز آن گونه بر لشکرش آن رسید

سپه خنجر کینه چون برکشید

ز بختم چو یاری نیامد پدید

وزآن سو چو نامه به توران رسید

به شه گفت حاجب از آن چون سزید