تو گفتی که پوشید گیتی زره

کمان بلا کرد گردون به زه

نه پیران ویسه است دستور شه

که او خود بود جاودانی سپه

فریدون لقب بد بفرزانه

ولیکن بدش نام او کشتره

که بودند از دخت آشور شه

که گشته به سرو یمن مشتبه

به ساری شده ساردی مشتبهه

همان رود ایرماغ و آب زره

یکی کرده از چرم رو به کله

زچرم بز زرد رومی زره

ترا کشت خواهد درین جایگه

مگر خود بر ایران شود پادشه

هم او بد سپهدار یونان سپه

به زنهار آمد به نزدیک شه

زگالر سپهدار روما دوره

شکسته شد آن پادشه را سپه

زگفتار او را دهش بود به

که می گفت بر جای آباد زه

به هر جای برپا کنی دادگه

همه داوری ها به آیین و ره

زشعبان گذشته همی روز ده

مطابق به آغاز اسپندمه

ایا شاه بخشنده داد ده

که بند هوا را گشودی گره

به یکباره گفتند احسنت زه

که بگشودی از بند فکرت گره

برآورده یکسر کمانها به زه

کله شان ز خود و قبا از زره

تو اسباب قتل حسین لله

شدی ای دمکرات پست دله

سخنگوی داننده را دوست گیر

بپرهیز از خشم مرد دبیر

مزن پنجه با مرد دانش‌پژوه

مهل تات دشمن شوند این گروه

بر مرد داننده خاموش باش

سخن‌ پرس‌ و دیگر همه گوش‌ باش

خردمند استاده در پیشگاه

نگر تا چه گوید به بیگاه و گاه

رود گندم و روغن و سیب و به

به خرج خراج و خداوند ده

شبان هفته‌ای بود رفته ز ده

بنشنیده آن کار کرد فره