بر او خواند مهرورز شاهنشهان

مهان کامدند از قفای مهان

گرم دور می کرد بودم به‌آن

که کامم روا کرد و منت نهان

پریده رخ و قفل گشته دهان

نفس را، ره آمد وشد نهان

نشیب و فراز است کار جهان

همیدون بود آشکار و نهان

که مردم دهشیار را در جهان

خرد از دهش‌ها به اندر نهان

که کورش شود شاه بر این جهان

شود سرور سروران و مهان

کنم اختری روشن اندر جهان

که روشن دل آید شهان و مهان

بسی هدیه از بهر شاه جهان

گزیده نمودند با همرهان

منور شد از نور رویش جهان

ز خواب اندر آمد کهان و مهان

سپردم ترا بر خدای جهان

که او هست به از کهان و مهان

دگر باره بگریست گوهر نهان

که آوخ! سیه شد بچشمم جهان