از او شادمانی و ز اویت غمی است

و ز اویت فزونی و ز اویت کمی است

در معرفت دیدهٔ آدمی است

که بگشوده بر آسمان و زمی است

نگه دار فرصت که عالم دمی است

دمی پیش دانا به از عالمی است

بسا درد و حسرت که زیر ز می است

دل خاک پر حسرت آدمی است

به مقدار خود هریکی را غمی است

دلی نیست کو خالی از ماتمی است

بسا سرو بالا که زیر ز می است

دل خاک بر حسرت آدمی است

فلک بر سر بی سران پرچمی است

زمین زیر پا نعل مستحکمی است

به غفلت خبر دار دم نگذرد

نگهدار دم را که عالم دمی است

چسان سر به شادی برآریم ما؟

[...]

نصیب جهان آنچه از خرمی است

ز سنگینی و محنت و پر دمی است