ازین روی زاری همی کرد و گفت

که تا چون بود حال من در نهفت

ز شادی هم آنگه برخ برشکفت

ز دلبر به دل بر حدیثان بگفت

اگر این جوان مر ترا بود جفت

چرا نام خود راست با من نگفت؟

بشد شاد گلشاه و با ورقه گفت

که امشب بباش ای سزاوار جفت

دل آزرده گلشه دوید ای شگفت

به نزدیک ورقه و دستش گرفت

همی تا به خاک اندرون با تو جفت

نگردم، نخواهم غم دل نهفت