از این بیش چیزی نیارمت گفت

بس این گر دلت با خرد هست جفت

اگر زانکه فردوسی این را نگفت

تو با گفتهٔ خویش گردانش جفت

بدین لاله رخ گفته بود از نهفت

که شاهی گرانمایه باشدت جفت

خزان بد شده ز ابر وز باد تفت

سر کوهسار و زمین زرّ بفت

به می درسرشت وبه در در شکفت

به پروین بخست و به شکر بسفت

بماند از گشاد و برش در شگفت

بیازید تیر و کمان برگرفت

بدین معنی او شاه را خواست جفت

همان نیز دریافت جم کاو چه گفت

ز خویِ بدِ چرخ ماندم شگفت

که مهر از چنان شه چرا برگرفت

به هر دَم زدن زین فروزنده هفت

بگوید که اندر دَه و دو چه رفت

چو برداشت دلدار از آمیغ جفت

به باغ بهارش گل نو شکفت

همه هرچه بُد رازش اندر نهفت

کنیزک بدانست و شد بازگفت

بگفت این و با مهر برخاست تفت

به رخ خاک پیشش برُفت و برفت

چنان زدش بر کرگ ترگ ای شگفت

که کرگش ز ترگ آتش اندر گرفت

به فرّ تو شاه جهاندار گفت

چنانست کش در هنر نیست جفت

همه کس ز گرشاسب دل برگرفت

که تند اژدهایی بٌد آن بس شگفت

نشستنگهش بُد سرا پرده هفت

همه گونه‌گون دبیه زَر بفت

بیامد کنون تا سراپرده تفت

یلان را همه کشت و افکند و رفت

بهو خیره دل ماند از بس شگفت

گه انگشت و گه لب به دندان گرفت

چو آسود با می به مهراج گفت

که با دل زدم رای اندر نهفت

سراپرده چینی از زرّ بفت

ز دیبا شراعی نود خیمه هفت