مگر کم رهایی دهد دادگر

ز سودابه و گفت و گوی پدر

بدین کار همداستان شد پدر

که بندد برین کین سیاوش کمر

چو آهن ببندد به کان در گهر

گشاده شود چون تو بستی کمر

ز شمشیر و گُرز و کلاه و کمر

همان خود و درع و سنان و سپر

جهاندار گر مرغ گردد بپر

برین چرخ گردان نیابد گذر

فرستم به نزدیک او سیم و زر

همان تاج و تخت و فراوان گهر

غلامان همه با کلاه و کمر

پرستنده با یاره و طوق زر

به شبگیر گرسیوز آمد بدر

چنان چون بود با کلاه و کمر

نخست آفرین کرد بر دادگر

کزو دید نیروی و فر و هنر

چو تو نیست اندر جهان سر به سر

به جنگ از تو جویند شیران هنر

وگر خود جز اینش نبودی هنر

که از خون صد نامور با پدر

و دیگر که کاووس شد پیرسر

ز تخت آمدش روزگار گذر

تو فرزند باشی و من چون پدر

پدر پیش فرزند بسته کمر

وزین روی دشوار یابی گذر

مگر ایزدی باشد آیین و فر

چو رای آیدت آشتی با پدر

سپارم ترا تاج و زرین کمر

به زودی به رفتن ببندد کمر

یکی خلعت آراست با سیم و زر

ابا تخت زرین سه پیل دگر

صد از ماه‌رویان زرین کمر

صد اسپ گرانمایه با زین زر

به دیبا بیاراسته سر به سر

مرا گر پذیری تو با پیر سر

ز بهر پرستش ببندم کمر

همی خاک مشکین شد از مشک و زر

همی اسپ تازی برآورد پر