یکی پوست پوشیده جای زره

کلاهش چو جوشن گره در گره

پراکند لشکر به کوه و دره

همی راند در بیشه یکسره

خجسته بدی گاه اوکشتره

که تازه شد از وی جهان یکسره

اگر بود داوود، صوتش، گره

به حلقش زدی همچو حلقه زره

همان پنبه و پشم و مرغ و بره

ز بهر شما ساخته یکسره

اگر بود شیرین چون خون بره

بخوردند خونمان ددان یکسره

نه بر سرش خود و نه بر تن زره

نه آلات جنگ و نه بند و گره