بپاشید بر چهره اش آب سرد

که رنگش سیه گشته از فرط درد

همانگه بیفتاد از پای ومرد

غم و رنج عالم بدخترسپرد

چو این گفت سر را نهاد و بمرد

دوباره مرا کرد این رنج خورد

در آنسال فرصت غنیمت شمرد

به یک ساله کام دوصد ساله برد

پرستار را ناگهان خواب برد

هماندم که او خفت، رنجور مرد

گل سرخ، روزی ز گرما فسرد

فروزنده خورشید، رنگش ببرد

چنانش سر و ساق، در هم فشرد

که یکباره بشکست و افتاد و مرد