تن خسته بستند و شستند پاک

نهفتند مر کشته را زیر خاک

به ترکان غریو اندر افتاد پاک

فکندند یکسر تن از زین به خاک

زمین را دل از تاختن گشت چاک

بیاکند کام نهنگان به خاک

یکی کز سپهر روان تا به خاک

جهان یکسر او آفریدست پاک

ده و شهر و دز هر چه دیدند پاک

بکندند و با خون سرشتند خاک

به مثقال سی سرخ گوگرد پاک

به یکپاره چون اختری تابناک

درآمد ز زین گشت غلتان به خاک

همی گفت کای راست دادار پاک

یلان را رخ و کام پرخون و خاک

چه خفتان چه برگستوان چاک چاک

برافکند کس تا گرفتند پاک

شه طنجه را دل شد از درد چاک

فکندند در شهر خرسنگ و خاک

از آن پس به آتش سپردند پاک

شب تیره بی آتش تابناک

بدی روشن آن خانه چون روز پاک

عقابان و بازان رها کرده پاک

بر یوز و پیلان پر از گرد و خاک

به مشک و گلابش بشستند پاک

سپردندش اندر ستودان به خاک

جهانشان به خاک اندر افکند پاک

برآورد پس گنجهاشان ز خاک

الا تا بود فر یزدان پاک

روندست گردون و استاده خاک